Jakie jest Twoje wspomnienie z rybami w roli głównej?

Okazuje się, że może być ich zaskakująco dużo. Nie potrzeba sitka, by je wyłowić z głębi myśli. Wystarczy wsadzić do potoku neuronów gołe ręce i w ten oto prymitywny sposób wyłapać je bez większego problemu.
Wspomnienie akwarium stojącego w dziecięcym pokoju. Wspomnienie wypraw z ojcem i siostrą do rozsianych po mieście sklepów zoologicznych, by oglądać pływające tam rybki. Wspomnienie niedzielnych wizyt na akwarystycznej giełdzie, gdzie trzeba było przeciskać się w gęstym tłumie, by dopchać się do malutkich pojemników, gdzie jeszcze gęściej ściśnięte pływały mieczyki, neony, skalary.
Wspomnienie sklepu rybnego, z którego wychodziło się z siatką skrywającą szamocące się karpie, a raz nawet złociste karasie. Wspomnienie wanny, gdzie rezydował potężny karp, czekając tylko na wspólne zabawy w odławianie, sprzedawanie, ważenie, zarybianie i odławianie. Wspomnienie deski, szmaty i tłuczka, które bezlitośnie wędrowały do łazienki zgodnie z wytyczonym rytuałem.
Wspomnienie wędkarskich pism, pełnych barwnych opisów zmagań hutników, górników, mechaników, cyklinarzy, hydraulików, malarzy pokojowych, działkowców i emerytów z olbrzymimi karpiami, sumami, szczupakami, sandaczami. Wspomnienie drżenia i niedowierzania wywoływanego widokiem monstrualnych ryb, wyciągniętych po kilkugodzinnej walce na brzeg, ważonych, fotografowanych, zabijanych.
Wspomnienie amatorskiej wędki, zrobionej z żyłki, spławika i haczyka. Wspomnienie sekretnej ekspedycji z dziadkiem nad Wisłę, by w jej odmęty wrzucić nabity na hak kawałek dżdżownicy i wierzyć, że jakiś rzeczny potwór da się skusić na taką przynętę. Wspomnienie widoku pstrąga, który pewnego poranka dał się przyłapać w wioskowej rzece, podczas swej podróży gdzieś tam wyżej. Wspomnienie, że jego oko spoglądało wprost w oko spozierającej na niego sylwetki.

Może wystarczy – niech ten krótki tekst przypomina pod kątem objętości bardziej sushi aniżeli targ rybny. Rzecz sprowadza się do tego, że jak na istoty tak ponoć nieistotne, towarzyszą nam zaskakująco często. Mimo że ich obecność jest każdorazowo niema, to swoim intensywnym spojrzeniem mówią do nas wyjątkowo donośnie.
Symbolizują piękno. Kuszą wolnością. Przypominają o marzeniach. Pociągają nieuchwytnością.

Jeśli damy im się uwieść i znajdziemy w sobie odwagę, by zrobić krok w kierunku ich świata, podarujemy sobie prawdziwy zjazd do głębin.

Albo przynajmniej nagramy kolejną płytę, bez której nasz ludzki świat nie mógł się obyć.